Bij historische tuinen denken we al snel aan buitenplaatsen, maar ze bestaan uit veel meer dan dat. Elke tuin die is ontworpen als afgeronde eenheid vanuit een duidelijke visie kan een historische waarde hebben, en het zichtbaar maken van de geschiedenis kan een verrijking zijn van de tuin. Maar tuinen verslijten, de beplanting verandert door natuurlijke dynamiek, de nieuwe tijd stelt andere eisen aan het gebruik, er is sprake van functieverandering, of het beheer is te kostbaar geworden. De tuin is als een ‘opera aperta’, een open kunstwerk dat door opeenvolgende generaties telkens opnieuw met betekenis moet worden geladen.