Tuinen > Portfolio > ruychrocklaan

Voor de uitbreiding is voortgeborduurd op de vormtaal en materialisering van de bestaande tuin, zodat de tuinen een geheel vormen. De plattegrond van de tuin is opgebouwd uit een grastapijt in een meanderende vorm - die zich niets lijkt aan te trekken van de kaders van de tuin – en een rondgaande, gesloten rand, die juist het gesloten karakter van de tuin - een door schuttingen omsloten doos - versterkt. Door de toepassing van diagonale lijnen en een afwisseling van open vlakken en hoge plantenmassas geeft de ruimte een steeds veranderend perspectief. De meanderende vorm en de omlijsting zijn vorm en contravorm en houden elkaar in evenwicht.

De uiteinden van het grastapijt zijn aan het oog onttrokken door de beplanting, waardoor de ruimte oneindig door lijkt te gaan. De vorm is gebaseerd op de langste zichtlijnen vanuit de woonkamer en de eetkamer. Het grastapijt wordt omlijst door een meanderende rand van flagstones. Doordat deze smalle lijn er uit zien als een pad, lijkt de tuin groter. In werkelijkheid loop je gewoon over het gras. In de doorgaande lijn van flagstones zijn zitplekken gemaakt, terrassen voor verschillende momenten van de dag. Ertussen zijn eilanden met hoge, weelderige beplanting, die steeds een deel van de tuin aan het zicht onttrekken, zodat de grootte moeilijk te schatten is.

De tuinschuur staat achterin de tuin, iets gedraaid, zodat er rondom verschillende ruimtes ontstaan. Een translucent vlak op de kopse kant wordt ’s avonds van binnenuit verlicht, als een grote lantaarn. In de hoek van de tuin is een prieel om een prunus heen gebouwd, met erachter, in de schaduw, een spiegel. Vanuit de eetkamer kijk je naar de hoek van de tuin, waar het zicht onder het prieel door wordt weerkaatst in de door beplanting half verborgen spiegel, die een oneindige diepte suggereert. In de schaduw onder het prieel lijkt het grasvlak door de rand heen te breken en, geholpen door de spiegel, door de grenzen van de tuin.

Door het samenvoegen van twee woningen tot één, zijn er vier verschillende deuren tussen huis en tuin. Deze worden elk op een andere manier bewerkt, zodat zowel het huis de tuin binnendringt, als de tuin het huis. Voor de bestaande zitkamer ligt een omsloten terras, een beschutte nis in de façade die wordt versterkt door de beplanting rondom, als een buitenkamer. Bij de keuken wordt het interieur naar buiten geprojecteerd door het werkblad als het ware door de muur te laten steken, zodat een buitenkeuken ontstaat. De nis die is ontstaan door het maken van de erker, krijgt zo een functie, de tegenhanger van de buitenkamer aan de andere kant. 

De voortuin is een representatieve tuin, in tegenstelling tot de achtertuin  die een verblijfsruimte is. De compositie is dan ook geen ruimtelijk spel, dat verandert met de beweging, maar een tweedimensionale, grafische compositie, als een schilderij, waarbij - voortbordurend op de bestaande Pyrus salicifolia - zilvertinten de boventoon voeren. 

De tuin is verdeeld in drie stroken, in verschillende hoogtes, als intermediair tussen gevel en straat: een verhoogd terras voor de gevel, omgeven voor een gemetseld keermuurtje, een middendeel met daarin de verdiepte fietsenstalling, en een terras langs de tuinmuur. Op het plateau staan bloembollen in een strak gelid, in een bed van zilverkleurige planten. Een patroon van gebogen lijnen verwijst naar de vormen uit de achtertuin. De lijnen worden gevormd door gesnoeide haagjes van Ilex crenata, in een bed van stekelnootjes en gevuld met zilverkleurig gras, Festuca glauca.