Tuinen > Portfolio > boergoensevliet

Deze reeksen vormen het thema van de tuin, als een verfijning van de bestaande reeks op stedebouwkundige schaal. De reeks in de tuin is opgebouwd uit drie terrassen: het aanwezige terrazzo terras aan het huis, terras in het midden tegen de schuur en één achterin de tuin. Ze zijn verbonden door een doorgaand tapijt van beplanting en door een lange zichtlijn vanuit de woonkamer die gevormd wordt door treden en stapstenen, en beëindigd wordt door een boom in het achterste terras. 

Ook verticaal vormen de terrassen een reeks, een bewerking van het bestaande reliëf. Het terras bij het huis ligt ongeveer een meter hoger dan de achterzijde van de tuin. Vier treden leiden naar het tweede terras, dat iets boven het maaiveld is opgetild. Een laatste trede vormt de aanzet voor een pad van stapstenen dat uitkomt bij het laatste terras, dat op maaiveld ligt. Zo wordt de hele tuin ingezet om het huis te verbinden met het maaiveld. 

Elk terras is op een eigen manier gekoppeld aan bebouwing. Het terrazzo terras vormt een onderdeel van het huis. De bestaande schuur is als het ware op een voetstuk gezet met het tweede, opgetilde terras. Het achterste terras vormt de basis voor een nieuwe opslagruimte. Deze opslagruimte heeft geen eenduidige scheiding met buiten: de houten wand die langs de zuidzijde van de tuin loopt, draait aan het einde de tuin in en vormt zo een onderverdeling in het terras, waarvan een deel buiten, een deel binnen deze wand ligt. Erboven hangt een afdak. Een korte, opengewerkt houten wand naast het terras vormt de vierde wand van de schuur.

Door de tuin heen verandert de wand, bestaande uit dunne verticale latjes, van karakter.  Aan de kant van het huis is de wand hoog en enigszins transparant doordat de latjes zijn gegroepeerd met ertussen bredere en smallere openingen. Het middendeel is laag met dezelfde transparantie. Het achterste deel, dat tevens de achterwand van de opslag vormt is weer hoog, maar met de latjes aansluitend geplaatst.  Aan de noordzijde van de tuin is een gesloten wand van hergebruikte, brede verspringende planken. De achterzijde van de tuin wordt afgesloten door een ligusterhaag, een typisch stijlkenmerk van wijken van rond de eeuwwisseling en een veelvoorkomend verschijnsel in Rotterdam-Zuid. 

De tuin is verdeeld in een aantal basisvlakken, corresponderend met de vlakverdeling door de terrassen. Per vlak wordt de basis gevormd door een mengsel van enkele bodembedekkers. Hoog daarbovenuit steken groepen van ijle pluimen. Door de toepassing van veel roodbladige planten en vooral ijle bloeivormen wordt het beeld samengesmolten tot een geheel. In vereenvoudigde vorm blijft dit beeld ook ’s winters overeind, waar vooral de skeletten van hogere planten de structuur dragen.

Het vlak tussen het bordes en het houten terras is verdeeld in vier zones. In de twee meest beschaduwde delen, onder de trap en onder de berk, speelt kruipbraam de hoofdrol, in de andere twee roodbladig zenegroen. De verhoogde bak is een mysterieus donker hoekje, gevuld met varens.